Mate

کرم نوشتن منو فرا گرفته

مدتیه که خاطره روزانه ننوشتم و اینجام چیزی ننوشتم و کلا کم دست به کیبورد شدم

کرمم گرفته بنویسم

ولی اینجا نمینویسم، مطلب که زیاده برای نوشتن ولی تصمیم گرفتم ننویسم فعلا...

نوشتن همیشه باعث دسته‌بندی و کم کم فراموشی جزییات موضوع میشه.

من نه تنها نمی‌خوام حال الانم دسته‌بندی بشه که اصلا نمیخام مثل همه مسائل قبلی زندگیم باهاش مواجه بشم.

برای اولین بار میخام وایسم کنار ببینم خودم چیکار میکنم.

یعنی اون ناظر سومی من که میشه مغزم یا منطقم یا هرچی رو قانع کردم بشینه یه گوشه ببینیم مرتضی خودش به تنهایی چه میکنه. اگه دیگه خیلی فاجعه داشت میشد خوب یه دخالتی میکنیم اما میخام ببینم خودش چه میکنه این روزا. کجا میره. چیا میگه. به چیا فکر میکنه. 

عکس رو در کافه وی گرفتم، با عنوان mate، با گوشی جدید

پ.ن: خود این یه نوشتنه. پس من آدمی هستم که کرم دارم :))

پ.ن۲: از وضع ابزارآلات دیجیتالی خودم بینهایت راضیم. گوشی و لپتاپ واقعا حال دادن این مدت. خدایا شکرت. متصور هم نبودم. 

پ.ن۳: وضع کار نیازمند توجه بیشتره. فکری باید.

پ.ن۴: امیدوارم مجبور به انتخاب سخت نشم. خدایا من کم انتخاب سخت نکردم تا الان. سر این یه موضوع بیخیال شو ناموسا. نه اینکه هندل نشه، دوباره باید عذاب بکشم.